عباس سماکار تصویر شعر تصور شعر است   شعر سایه دارد سیاهیِ زلالِ آب است از یادرفتگیِ ناچار خفگیِ صدساله در ترانۀ بی رنگ آه بچه قشنگی نگاه چشمان سیاه تو وقتی به من خیره می شوی   فهم تپش های دل در عشق های پنهان ست شعر صدای پرنده رقص نرم سایۀ برگها بر […]

میرزاآقا عسگری ـ مانی چرا باور نمی کنی چرا باور نمی‌‌کنی جناب آدمی‌زاد؟ تو از گُریزش می‌‌گویی من از کِشش تو از رانِش می‌‌گویی من از گرانِش (مطمئنی که از بهشت رانده شدی؟!) من که نیستم! تو را به این سرای سه‌پنجی، من آوردم عالیجناب! شهابی ‌بودم ازچرخه‌ی گاز وغبار شیهه ِکش، توفانی بودم، مدارگسسته، […]

          Miguel Labordeta ترانۀ پاییز   باید که ره بپویم و هنوز نمی دانم نام رمز شب را. باید که عشق بورزم و هنوز نمی دانم معمای بوسه هایت را. باید که زندگی کنم و هنوز نمی دانم آیا خطر کردن چون و چرایی بی پایان دارد یا یک گُل پَرپَر […]

Miguel De Unamuno   آه رویاها … آه رویاها، شما که غروب کردید و محو شدید، در بامدادی زود! آه ای جهان ها، که نشستید تکّه تکّه در اعماق روح! آه ای دریاها، شمایی که پنهانید در کف برکه ای! آه ای آسمانها، ای پوشیده از ستارگان در کاسه چشمهای من! آه ای جاودانگی، که پروازمی […]

نبش یک قبر آیا در این اتاق تنها جسدی را چال کرده‌اند؟ ساعت هشت بار نواخت مثل همیشه، شبهای سه‌شنبه وقتی تنها خانه هستم. آیا اینجا جسدی را چال کرده‌اند؟ پس چیست این هجومِ وحشت که تمامِ رگ و پوستم را از‌هم‌می‌درد؟ پس چیست این تاریکی این ابهامی که در هر گوشه‌و‌کنار جیغ می‌کشد در […]

پناه بر عبیدِ زاکانا!   اسد رخساریان   از قضای فلک به دورانا زد و شد سیّدی چو سلطانا   سیّدان ناگهان برآوردند سر ز سوراخ­ها چو موشانا   به سر عمّامه و عبا در بر عربده­ جو، همه به میدانا   کژدم و مار و مور از آن سرها ریختندی به ملکِ ساسانا   […]

بارنشر شعری از سعید یوسف یک روز…   یک روز همه، چون ملخ و مور، می‌آئیم از کوه و کمر، تپّه و ماهور، می‌آئیم چون ابر که ناگه فکند سایه به هرجا، چون لشکر غوغاگرِ زنبور، می‌آئیم با نعرۀ مستانه و با نغمۀ شادی، با هلهله و پُر شر و پُر شور می‌آئیم، با جمله […]

  Hasan Hesam نقل است دکتر حشمتِ جنگلی از بالکن عمارت اداره فرهنگ در با غ سبزه میدان رشت خطاب به جمعیت مشتاق، فریادبرآورد : شاااااه ه ه…اَه ، چه لفظ کثیفی درجدال با مرده ریگ خواران وپرستندگان« شاهِ شاهان »در گورستان پاسارگاد حسن حسام   آواز خوان   بر این فلاتِ کهن بارانِ مرگ […]

نخستین درسِ آزادی نه لقبهای قدیمی را می‌خواهم نه عناوینِ تازه را. مرا با همان نامِ آشنا صدا کنید. انسانم من انسانِ دیروز و امروز انسانِ امروز و فردا. در چشمانم ستارگان رنگ می‌بازند و در دستانم خورشید غروب می‌کند. در لبخندم کودکی به‌دنیا می‌آید و از قلبم خونی سرخ، بخار می‌شود. من خدای خویشتنم […]

سخنرانی بهرام رحمانی در شب برزگ‌داشت علی‌اشرف درویشان از درگذشت زنده‌یاد علی‌اشرف درویشیان، نویسنده محبوب و سرشناس و عضو برجسته‌ کانون نویسندگان ایران یک سال می‌گذرد. کانون نویسندگان ایران در تبعید، دهم نوامبر ۲۰۱۷، بزرگ‌داشت علی‌اشرف درویشیان را در استکهلم برگزار کرده بود. متن زیر سخنرانی بهرام رحمانی در این مراسم است که تاکنون منتشر […]

مرثیه‌ی کوچک‌تر | ایرژی اورتن دوستان رفته‌اند. یارم در دوردستان به خواب رفته‌است‌. و بیرون انبوهِ تاریکی است. ‌کلماتی را با خود زمزمه می‌کنم که سفیدیشان از چراغ است‌، و در میانه‌ی خواب و بیداری مادرم را به خاطر می‌آورم. یک خاطره‌ی پاییزی. درست مثل سرما، انگار واقعا خبر داشته‌ام از هرچه حالا مادرم مشغولِ […]

در هر دو سوی آینه   هفتاد ساله هم شدم و باز کودکم یعنی جوان نگاهم و پیرست عینکم بر «کودکِ درونِ»* من این شیطنت ببخش پستانکی اگر به دهان برده می مکم در هر دو سویِ آینه ی سالیانِ عمر در رفت و آمدم، نه بزرگم نه کوچکم مست از حضورِ فرّخِ شعرست تا […]

طنز سیاسی با “تهدیدات” خداوند متعال !     در خبرهای دارالخرافه آمده بود که به اصطلاح دادستان کل کشور، با “تهدیدات” خداوند متعال و ظل توجهات حضرت بقیه الله الاعظم ارواحنا له الفدا(عج) ، کامیون دار‌انی که اعتصاب کردند و نیزکسانی که این اعتصاب ها را تشویق می‌کنند به اعدام تهدید کرد. … و اما […]

من از شعر هم خسته‌ام دیگر م. روان‌شید   از شعر خسته‌ام از حوله‌های خیس و چشم‌های خیس و دست‌های خیس از خشونتِ دوران‌ام. از دوران‌ام خسته‌ام از دوران‌ام که نمی‌گذرد از این وهله‌ی به‌ناچارِ سنگین و سنگی. از سنگ‌ها که می‌پرند و می‌خزند و شخم می‌زنند جانِ جهان‌ام را ـ خسته‌ام. از بوی بهاری […]

درختِ بانیان مجید نفیسی من آن درخت بانیانم که ریشه در خاک ندارد و با این همه بر شاخه‌سار آن هزار مینای خوشخوان می‌خوانند. من آن درخت بانیانم که ریشه در خاک ندارد و با این همه زیر سایه‌سار آن هزار درویشِ خانه‌بدوش می‌نشینند. من آن درخت بانیانم که ریشه در خاک ندارد و با […]

خالد بایزیدی دلیر، در سال ۱۳۴۵ خورشیدی در شهرستان مه‌آبادِ آذربایجان غربی ایران زاده شد و اکنون در کشور کانادا به سر می‌برد. به زبان‌های کردی و پارسی شعر می‌سراید و نیز شعر معاصر شاعران کُرد را به پارسی برگردان می‌کند. تا اکنون پنج گزینه‌ی شعری به‌نام‌های «سخن دل»، «دل‌مویه»، «عصیان غربت»، «تبسم تاکستان» و […]

بی ملاقاتِ آخر (برای ۱۰ اکتبر، روز جهانی مبارزه علیه مجازات اعدام) شعری از: رضا اکوانیان   مرگ، این روایت تلخ با طنابی فشرده لای دندان‌ها دهان گشوده به بلعیدن انسان‌ها.   سه مرد در انفرادی تشنه به آغوش مادر انسان رنج‌خورده در گلو تشنه به دیدار پدر انسان کشته شده در تبعید بی ملاقات […]

چند شعر از :   حمیدرضا رحیمی           نقطه ضعف    چه حریف ضعیفی ست، می!  وقتی که خورشید  هنوز در آسمان است؛   اما چه حریف َقدَری می شود،  وقتی که ماه،  بر می آید!….  ۴ اکتبر ۰۱۸    *** جستجو  در کجای دلم نشستی  که پیدایت نمی کنم؟  ***  پرسش  پس کی می […]

محسن حسام فاخته   در سلول که صدا کرد ما از خواب پریدیم. نگهبان در را باز کرد و گفت: «برو تو». زندانی تو که آمد، ما به دورش حلقه زدیم. باریک و سبزه‌رو بود. عروسک پارچه‌ای تو بغلش بود. گفت: «سلام.» گفتیم: «سلام.» به چشم‌هایش نگاه کردیم. سبز بود و درشت. گیج و گنگ […]

ایست قلبی کلمه”، چشم و گوش ادبیات و فلسفه” درگذشت عمران راتب، پژوهش‌گر پرتوان و اعجاب‌انگیز فلسفه و ادبیات، در سن ۲۷ سالگی خیلی به خود زحمت دادم به زبان گذشته بنویسم. عمران، در من حی و حاضر است. تمام قد. با آن نگاهی که معلوم نیست چه در آن است. با قیافه‌ای که ‌نمی‌فهمی چه […]

د یرمات”(Late Matt) مردِ مات: مات و درمانده، مات و شکسته   نگاهی به رمانِ “دیرمات” از سعید منافی منتشره در ماه سپتامبر ۲۰۱۸ انتشارات “نشر مهری” لندن   مهین میلانی “تجسم اینکه خود را ول داده در آغوشِ نرینه ای دیگر، تجسم اینکه ران های به هم چسبیده اش را فشار می دهد، تجسم […]

مجید نفیسی: دُخت دهقان به ایوان نخواهم رفت و دریچه‌ها را نخواهم گشود. شعرِ تو با من حرف می‌زند و کاغذ بوی تو را می‌دهد. به کاتب خواهم گفت که دیگر به اینجا نیاید و از نقال خواهم خواست که درِ این خانه را دیگر نکوبد. می‌خواهم با تو تنها باشم دفترهای هفت‌گانه‌ات را بگشایم […]

داستانی از محسن حسام   «عروسک» از سلول که بیرون آمدیم، خواهر رقیه ما را به صف کرد و رفت. من کنار مادر ایستاده بودم. آستین مانتویش را گرفته بودم. چراغ ته راهرو روشن بود. راهرو بوی دوا می‌داد؛ از همان دواهایی که مادرم اینها می‌خوردند. شیشه‌های خالی شربت هم بود. پشت درهای سلول‌ها بود. […]